Is het al te bekende "Good Move"-plan van Elke Van den Brandt (Groen), minister van Mobiliteit van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest, niet een klassiek voorbeeld? Voor mij is het zelfs het perfecte voorbeeld van een antifrase, want van alle kanten, en nog meer van de kant van de zogenaamde "groene" partijen, klinkt de roep om vermindering van de "autodruk" (de gangbare uitdrukking). Het eerste gevolg van de zogenaamde "rustige" zones van het beroemde plan is echter dat het automatisch extra kilometers per voertuig genereert omdat de ritten langer worden door de vele eenrichtingsstraten die het plan invoert, waardoor automobilisten gedwongen worden omwegen te nemen.

Tweede voorbeeld van een antifrase!

Bovendien willen diezelfde "groenen" dat autofabrikanten veel lichtere auto's op de markt brengen, maar ze eisen nu dat ze elektrisch zijn, wat ze, afhankelijk van het model, 200 tot 600 kilo zwaarder maakt!

Derde voorbeeld van een antifrase!

We kunnen ons ook terecht afvragen wat de werkelijke reikwijdte is van het verbod op de verkoop van nieuwe auto's met verbrandingsmotor in 2035 en hun gedwongen vervanging door elektrische auto's. Het lijkt onvermijdelijk dat tegen die tijd de meeste modellen op batterijen zullen rijden en nog niet op brandstofcellen en waterstof, in de hoop dat het groene aandeel van die laatste zal stijgen van de lachwekkende 2% die ze nu vertegenwoordigen. Nog afgezien van het feit dat het gewicht van elektrische auto's veel groter is dan dat van hun tegenhangers met interne verbranding en dat de "verleidingen" die hun bestuurders krijgen door hun vlakke koppelkromme een enorme invloed hebben op hun verbruik en nog meer excessen. Maar bovenal zijn er momenteel slechts twee Europese landen, Noorwegen en Frankrijk, waar de productie van de elektriciteit die wordt verbruikt voor het opladen van een elektrische auto minder CO2-uitstoot veroorzaakt dan het gebruik van een gelijkwaardige dieselauto.  Bovendien worden sommige kerncentrales opgeknapt en andere gesloten.

Vierde voorbeeld van een antifrase!

Tenslotte overtuigden de vroege milieuactivisten ons er steeds meer van dat we alles moesten doen om onze CO2-uitstoot zoveel mogelijk te beperken. Maar het eerste gevolg van de anti-dieselcampagne, die de Groenen sterk steunden, was dat veel automobilisten gingen twijfelen aan de deugden van de dieselmotor in hun auto.  En dus kochten ze een benzineauto ter vervanging van hun diesel. Daardoor is de gemiddelde CO2-uitstoot van nieuwe Belgische registraties in 2019 voor het eerst sinds de berekening ervan gestegen met 6% (1/16de voor wie de voorkeur geeft aan fracties, die vaak betekenisvoller zijn) ten opzichte van die van 2018 en is die van 2020 bovendien met nog eens 6% gestegen ten opzichte van die van het voorgaande jaar.

Dit laatste voorbeeld is des te betreurenswaardiger omdat, afgezien van een hoger nominaal verbruik voor benzine dan voor diesel, het verbruiksverschil van dezelfde auto tussen een goede bestuurder en een andere met een ruwere stijl en die minder anticipeert, duidelijk groter is voor benzine dan voor diesel. Sommigen zeggen twee keer zoveel. De enige winnaars bij deze talrijke veranderingen in de keuze van de automobilist zijn uiteraard de overheidsfinanciën, die ongetwijfeld graag meer btw en accijnzen per auto innen. Dit zal het onvermijdelijke tekort op dit gebied een tijdje compenseren, want het is duidelijk dat één elektrische auto meer op de weg automatisch één auto met verbrandingsmotor minder betekent!  Het is waar dat de Staat de enige van de ongeveer 4,8 miljoen Belgische "huishoudens" is die zijn inkomsten aan zijn uitgaven kan aanpassen en niet het omgekeerde hoeft te doen, zoals alle anderen...

Dispersie

Toegegeven, de materie is uiterst complex, maar erkend moet worden dat de grote spelers in de automobielindustrie de indruk kunnen wekken dat zij zich meer hebben gericht op de concurrentie tussen merken dan op het aangaan van de werkelijke uitdagingen waarmee de Auto (met hoofdletter A) wordt geconfronteerd. Ze hadden beter moeten uitleggen hoe dat moet, zowel aan de automobilisten als aan de vele instanties waarvan het afhangt.  En op dit gebied, zoals op vele andere, is het jammer dat de verloren tijd nooit meer kan worden ingehaald.

De ongelooflijke versnippering van de Belgische bevoegdheden op dit gebied verbaast letterlijk degenen aan wie wordt uitgelegd dat in België de auto en vooral het gebruik ervan onder de bevoegdheid van niet minder dan twaalf ministers vallen. Zelfs als ze dezelfde politieke kleur zouden hebben, zal een student in zijn eerste jaar management je uitleggen dat dit nooit efficiënt kan werken!

Philippe Casse

Als automobielhistoricus en een zeer goed geïnformeerde waarnemer van de huidige tijd, geeft Philippe Casse, voormalig hoofd public relations van D'Ieteren, ons nu zijn analyses... waarmee we het niet noodzakelijk eens hoeven te zijn!