Hoewel hij door de handen van verschillende collega's is gegaan, had ik nog niet de gelegenheid gehad om deze in Dakar-plunje gehesen Ducati van weleer te testen. Aangezien ik ooit de kans heb gehad om de Cagiva Elefant 750 Lucky Explorer te testen, was het met een brede glimlach op mijn gezicht dat ik naar de test met deze motor uitkeek, wiens voorvader zowel de goede als de slechte dagen van Hubert Auriol heeft gemaakt. Twee zijkappen die met kragen worden vastgezet, een vacuümpijp die schijnbaar eenvoudig met een klein kapje wordt afgesloten, de Italianen doen de basis. Geleverd in de standaardversie, is de zithoogte (875 mm) benaderbaar en mijn meter vierenzeventig slaagt er met een beetje moeite in de 223 kg van deze transalpine trail te controleren. De motor brult… Nu ja, hij brengt eerder een soort door Euronormen gedempt gekakel voort, dat de Ducati van weleer bleek zou doen wegtrekken. Het kiezen van de juiste versnelling is vervelend en vereist het dragen van motorlaarzen in plaats van mijn Converse-sneakers. Gelukkig is de shifter zelf erg volgzaam.

Aanvalsmodus

Door een zeer slecht gasgevoel bij het starten wordt te veel brandstof ingespoten en moet de koppeling wel slippen. En dit geldt ongeacht welke modus je kiest. Na ze allemaal geprobeerd te hebben, van Wet over Sport tot Rally, blijkt er niets te helpen. Deze Ducati is gemaakt om een goed ritme aan te houden en niet om bij 10, 20 of 30 km/u in onze steden te slenteren of soepel te lopen. Het gebogen plexiglas op de neus buigt de winddruk enigszins af, maar veroorzaakt ernstige resonantie in mijn helm bij hoge snelheden. De 110 pk L-twin is echter een echte traktatie. Goed gevuld boven de 3.000 toeren, kan ik ‘m op geen fout betrappen. Hij windt me op. Wat de vering betreft, verwacht je het best niet te veel comfort op hobbelige wegen - ze werd ontworpen om je fiets in het gareel te houden en niet om in te binden bij de minste degradatie van het wegdek. Het dashboard puilt uit van de informatie waar een eenvoudige toerenteller en brandstofmeter voldoende zouden zijn geweest. Maar waarom zou je het simpel houden in een tijd waarin alles zo ingewikkeld is geworden?

Conclusie

Ik hou van Forza Italia-motoren, dus ik aarzel niet om kritiek te leveren, misschien meer dan nodig is. De DesertX is niet perfect, maar hij heeft wat veel andere motoren niet meer hebben, een ziel en een temperament.

De pluspunten

• Motor
• Sportief temperament

De minpunten

• Afwerking
• Gasrespons

Mini technische fiche

• Motor: Ducati Testastretta 11° L-twin, Desmodromische timing, 4 kleppen per cilinder, vloeistofgekoeld, 937cc
• Maximumvermogen: 110 pk (81 kW) bij 9.250 tpm
• Gewicht (TFP) : 223 kg
• Zithoogte : 875 mm
• Brandstoftank : 21 liter
• Prijs : 16.590€ (€)